Marcelina z Kotowiczów Darowska
urodziła się 16 stycznia 1827 roku w Szulakach, w tej części Ukrainy, która przed okresem rozbiorów znajdowała się w granicach państwa polskiego. Rodzice jej należeli do zamożnego ziemiaństwa. Była piątym z kolei dzieckiem spośród siedmiorga rodzeństwa. Po skończonej pensji w Odessie pomagała ojcu w zarządzaniu majątkiem i prowadziła działalność charytatywną. Mimo zamiaru wstąpienia do zakonu wyszła w 1849 roku pod presją ojca za mąż. Po śmierci męża (1852) i syna (1853) wyjechała do Paryża, gdzie zetknęła się z o. A. Jełowickim CR, a następnie do Rzymu, gdzie pozostawała pod kierownictwem duchowym o. H. Kajsiewicza CR. W latach 1854-61 odbywała w Rzymie pod kierunkiem o. Kajsiewicza trzy kolejne rekolekcje wracając za każdym razem do rodzinnego domu, gdzie musiała uregulować sprawy majątkowe swej córki. W 1861 roku zostaje przełożoną nowo powstającego Zgromadzenia. W 1863 roku przenosi klasztor z Rzymu do Jazłowca na Podolu (obecnie na Ukrainie), gdzie otwiera zakład wychowawczy dla dziewcząt i pracuje nad formacją sióstr oraz programem dydaktyczno-wychowawczym. W kolejnych latach swojej działalności zakłada pięć nowych klasztorów, w których siostry prowadzą podobne placówki. Matka Marcelina opracowuje oryginalny system pedagogiczno-wychowawczy.

W chwili śmierci (5 I 1911 rok) pozostawiła po sobie Zgromadzenie, które liczyło około 350 sióstr i które pracowało w sześciu dużych klasztorach na terenie zaborów austriackiego i rosyjskiego. Szczególnie silny wpływ wywarła na kształtowanie się życia chrześcijańskiego na terenie Galicji. Bóg przygotował bł. Matkę Marcelinę Darowską od początków jej życia do charyzmatycznej roli podnoszenia kobiety w zniewolonej Polsce, przeprowadzając ją nawet przez małżeństwo i macierzyństwo.

Z rodziną (córką, wnuczką i prawnukami) Matka Marcelina zaraz po swoim nawróceniu staje mocno na solidnym gruncie nauki i wiary katolickiej, wiążąc się z Kościołem i jego Tradycją. Ale sposób wprowadzania w życie prawd wiary przejmuje od samego Chrystusa Pana, który obdarza ją bogatym życiem mistycznym. Dlatego jej doktryna jest oryginalna – nie przejęta od innych. O istocie i sposobie rekolekcji Bóg poucza ją od pierwszych momentów pobytu w Rzymie – gdy prowadzi ją przez jej własne ćwiczenia duchowe. Otrzymuje wyjątkowy charyzmat udzielania innym rekolekcji. Ich uczestnikami są przede wszystkim polskie dziewczęta i kobiety, szczególnie siostry Zgromadzenia i wychowanki sióstr. Zgromadzenie, na czele którego staje, Bóg daje w darze Polsce, a jej samej szczególne zrozumienie zamysłu Bożego nad Ojczyzną oraz wrażliwość na wypełnienie się woli Bożej w narodzie. Dzisiejszy młody człowiek jest jakby bez korzenia, nieświadomy swej tożsamości, skazany często na siebie samego i na okoliczności życia. Każdy bez wyjątku nosi w sobie silną potrzebę, jakże często nieuświadomioną, posiadania mocnych korzeni, które zapuściłby w ziemię „żyzną, dobrze nawodnioną” (por. Ps 1). Matka Marcelina głęboko wkorzeniała swoje wychowanki i siostry oraz osoby, którym pomagała poprzez rekolekcje, w Boga i Jego świętą wolę, którą ukazywała i jednocześnie uczyła rozeznawać i podejmować. Wszystkie Boże dzieła posiadają w sobie mądrość i wielką harmonię i takim dziełem był „Jazłowiec” – dom formacji polskiej kobiety, gdzie kształtowały się pierwsze pokolenia sióstr niepokalanek i pierwsze zastępy wychowanek. To co stanowiło swoisty ewenement w tym formacyjnym domu, to wzajemne przenikanie się pracy wychowawczej i rekolekcyjnej. „Jazłowiec” był szkołą duchowości i szkołą formacji polskich kobiet. Tam uczyły się, że modlitwa i wszystkie działania muszą iść z sobą w parze, że praca wewnętrzna warunkuje pracę zewnętrzną; doświadczały miłości i rozeznawały swoje powołanie; uczyły się brać na swoje barki odpowiedzialność za życie i zbawienie swoje osobiste, rodziny i ojczyzny.

Autorem tego dzieła był Bóg, a więc ciągły nasłuch na Jego głos w czasie rekolekcji przyczyniał się znacznie do realizacji Jego zamysłu nad nim i nad Polską. Pieczęcią całego życia matki Marceliny Darowskiej była jej beatyfikacja w 1996 roku w Rzymie, czyli w duchowej stolicy Kościoła, gdzie dokonało się w jej życiu gruntowne nawrócenie i gdzie rozpoczęła się świadoma jej współpraca z Bogiem około nowego dzieła. Rekolekcje bł. Matki Marceliny przedstawiają dużą wartość teologiczną i duchową, i byłoby rzeczą wskazaną, by do nich wracać i je kontynuować. W tym duchu zostały podjęte przez Zgromadzenie oraz świeckich rekolekcje dla kobiet – w klasztorze w Obrze na Wielkopolsce.